Cichy Przylądek

Powoli otworzyła ślepia, widocznie jako pierwsza. Zamrugała kilkakrotnie unosząc spokojnie łeb. Nie poznała tego miejsca, kiedy zaczęła rozglądać się wkoło, a tym bardziej nie poznała otaczających ją person. Stanęła na łapach, ostrożnie prostując się i wycofując kilka kroków. Widocznie nieświadomie położyła łeb na białej suczce. Otrząsnęła się cała, od końcówki długowłosego ogona aż po czubek nosa. Spojrzała na jasną wodę, wręcz lazurową i uśmiechnęła się, lekko schylając łeb ku ziemi. Wyglądało to przepięknie, jasne, nawet trochę ostre promienie słońca brodzące w nieskazitelnie czystej cieczy. Zaraz jednak oprzytomniała z tego stanu lekkiego upojenia i przeniosła wzrok na towarzyszki, jeszcze śpiące. Usadziła się na piasku, chcąc poczekać, aż się obudzą. Jakoś nawet nie wpadła na to, że czegoś nie pamięta. Jedyne co przyszło jej do głowy, to to, że nie zna tego miejsca i może one będą coś wiedzieć. Nie była jednak przestraszona, czy zdezorientowana, czuła się świetnie.

Białofutra suczka otworzyła ślepia, jakby w reakcji na coś, co wyraźnie się koło niej poruszyło, w dodatku nagle do jej ciała dotarło chłodniejsze powietrze, które wcześniej coś jakby blokowało. Oczywiście nie miała świadomości że sprawczynią tego była inna suczka która była wcześniej do niej przytulona, teraz zaś się wycofała. Wrażenie pustki we łbie sprawiło, że doznała ochoty, by zamknąć ponownie ślepia i jeszcze trochę pospać. Nie zaniepokoiło jej jeszcze to, że leżała na piaszczystej glebie nieznanej jej ziemi - była na to zbyt zaspana, a przynajmniej tak wyglądała sytuacja, zanim jej słuch wychwycił kroki łap, należących do wspomnianej wyżej suczki która obudziła się przed nią. Hentala zmusiła się wtedy, aby unieść łeb i spojrzeć w kierunku źródła dźwięku, lekko przymkniętymi oczyma, jakby ciążyły jej powieki. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że właściwie nie wie gdzie się znajduje, ani nie potrafi skojarzyć jak się właściwie tu znalazła. Przekrzywiła nieco głowę w prawo, w szeroko znanym psim geście oznaczającym najprawdopodobniej brak zrozumienia sytuacji.
-Gdzie właściwie jestem?- Zapytała zaspanym głosem, jej wypowiedź została zaś zwieńczona krótkim ziewnięciem. W jej stanie umysłu to, że suczka siedząca w pobliżu może coś wiedzieć wydawało się bardziej oczywiste niż niepokojąca prawda że tak na prawdę nikt z towarzystwa nie posiadałby szerszej wiedzy w tym temacie niż ona.

Zamrugała lekko uśmiechnięta, ogarniając wybudzoną suczkę łagodnym spojrzeniem. Zamachała lekko ogonem, miotając długą sierścią po piachu. Zastrzygła niepewnie uszami, słysząc to pytanie z jej pyska. Nie tego się spodziewała, najwidoczniej śnieżnobiała towarzyszka również nie miała pojęcia gdzie są. Ale czy tylko jakiś większy problem? Mogą odkryć nowe miejsce, przeżyć jakąś przygodę, zdobyć wspólne wspomnienia! Tyle możliwości. Eksploracja była zdecydowanie czymś co lubiła Lavien. Przez myśli nawet przepłynął jej pomysł, aby częściej znajdywać nieznane miejsca.
- Witaj. - zagadnęła do nieznajomej pociesznym tonem głosu.

Biała suczka przekręciła łeb tym razem na lewo, nie otrzymując odpowiedzi na swe pytanie, jednak chwilę później rozluźniła się, jakby zapewniona przyjaznym, swobodnym zachowaniem towarzyszki, że nie jest to złe miejsce. Jej puszysty pokryty długą białą sierścią ogon również zaczął swobodnie merdać, jako że entuzjazm, tak jak ziewanie, bywał zaraźliwy.
-Oh, Witam!- Postanowiła odpowiedzieć suczce, już bardziej przytomnym głosem, potrząsając lekko łbem, jakby próbując pozbyć się resztek sennego otępienia. Podniosła się na łapy, wstając z chłodnego piaszczystego podłoża i zrobiła dwa kroki w kierunku towarzyszki, z całkowicie rozluźnioną, wręcz lekko flegmatyczną postawą ciała, po czym wciągnęła nosem powietrze, wyłapując delikatną woń lawendy którą najwyraźniej miała na sobie nieznajoma. Musiała przyznać, był to zapach przyjemny.
-Jak ci na imię?- Zapytała ciekawsko, machając uniesionym lekko ogonem, jakby zupełnie przestała się przejmować faktem kompletnego braku zorientowania w swojej sytuacji.

Zamrugała patrząc przyjaźnie na suczkę. Czuła, że się dogadają, co dodało jej pewności.
- Jestem Lavien, a Ty? - podniosła się z ziemi na cztery łapy. Jej spojrzenie na chwile uciekło na pozostałą dwójkę nieprzytomnych jeszcze samic. Ciekawe, kiedy się obudzą? Będą czekać w nieskończoność? Jak ona już by chciała iść sprawdzić czymże jest ta tajemnicza energia, która ją chce stąd wyciągnąć. Widocznie obie z białą przestały się przejmować tym, gdzie są i co się z nimi stało. Zastrzygła ciekawsko uszami zwracając znowu uwagę na suczkę stojącą teraz przed nią.

Skrzywił się, gdy coś mokrego dotknęło jego łapki i pośpiesznie przyciągnął ją do siebie by nie narażać ją na dalsze nieprzyjemności związane z dotykaniem wody. Chwila, wody? Otworzył niepewnie oczy kierując wzrok w miejsce poprzedniego położenia łapy. I co dostrzegł? Nic innego jak właśnie wodę! Podniósł się do pozycji stojącej i otrzepał sierść z piasku, który zdążył się już nagromadzić i najpewniej, gdyby go tak zostawić to zaczęłaby go skóra swędzieć paskudnie i przeżyć by się nie dało. A tak to zaradził problemowi. W każdym razie, gdy dostrzegł, że prócz jeszcze jednej nieprzytomnej istoty, znajdują się tu dwa rozmawiające ze sobą psowate, jego celem stało się podejście do nich i zasypanie ich kilkoma istotnymi, powiązanymi ze sobą pytaniami.
- O co w tym chodzi? Czemu tu jesteśmy? Po co tu jesteśmy? Dlaczego tu jesteśmy?

-Hentala, miło poznać.- Odpowiedziała wesoło, z charakterystycznym psim uśmiechem na pysku, jednak w tym samym momencie doszło do niej lekkie pluskanie i szuranie z kierunku, gdzie widziała że wcześniej leżał nieprzytomny inny pies. Jej uszy poruszyły się, niczym radary, w stronę dźwięku, chwilę później ona sama odwróciła łeb by spojrzeć w tamtą stronę. Okazało się że pies, z wyglądu przypominający aussie, obudził się już i wyszedł z wody, by w następnej chwili podejść do nich i zasypać je pytaniami, które, według niej, w większości były takie same, poza tym że sformułowane inaczej od poprzednich. I były to właśnie pytania, na które nijak nie potrafiły odpowiedzieć, dlatego że same nie wiedziały... i z tego co wynikło - nie dbały o to. Ale siłą rzeczy samiec przypomniał jej o tej kwestii. Zerknęła na swoją towarzyszkę Lavien, a następnie znowu na samca
-Nie wiadomo.- stwierdziła, tak po prostu, jej ogon ciągle merdał uniesiony nad linią jej grzbietu, jak gdyby ten fakt sam w sobie nie był niepokojący. Cóż, pewnie gdyby obudziła się na brzegu sama, bez innej żywej duszy w pobliżu, możliwe że obcość terenu by ją przerażała, jednak tutaj, mając, w większości przytomne, towarzystwo, sprawa tego jak to się stało była drugorzędna - w końcu była istotą żyjącą w teraźniejszości, szczególnie że miejsce w jej mózgu które powinno zawierać jakiekolwiek wspomnienia sprzed otworzenia ślepi na tej plaży było całkowicie puste...

Przebudzenie.
Przez zamknięte powieki przedzierały się promienie słoneczne; ogrzewały lico Jutrzenki niezwykle przyjemnym ciepłem, jak dłoń matki, kominek w domostwie, ogień podczas zimnej nocy. Dodatkowo rozgrzany piach był swego rodzaju ukojeniem dla zmęczonego ciała suczki. Nawet nie zwróciła uwagi na głosy, które rozbrzmiewały gdzieś niedaleko niej. Jeszcze chwilę, zaśnij i odpłyń. Niestety - obudziła się. Wraz z momentem rozwarcia ślepi zniknęło wszystko co znała i pamiętała. Wspomnienia, wiedza o świecie, bezpieczeństwo. Serce zadrżało pod wpływem strachu jaki ją ogarnął. Nad nią rozciągało się jedynie błękitne niebo, a wokół... gdzie była? Zerwała się na równe łapy, niezwykle gwałtownie. Widocznie zbyt gwałtownie, bo po chwili znów upadł na piach, wydając z siebie ciche stęknięcie.
Spokojnie, oddychaj, nie bój się Jutrzenko, Altruistko myśl trzeźwo, cii...
Podniosła łeb. Jej spojrzenie padło na białą sukę, następnie na borderkę, a malec umknął jej ślepiom. Otworzyła pysk z niedowierzaniem. Ale przecież niedawno... ona... Jak się tutaj znalazła? W jej głowie huczał rój dzikich os, które rozsadzały czerep od środka. Tyle pytań, wszystkie żądliły, odpowiedzi brak. Reszta psów również wydawała się być zdezorientowana.
- Jestem Jutrzenka.
Cichy głosi przedarł się do małżowin psów. Nie była pewna niczego co robi.
A może to sen? Zaraz się obudzi..

Chciała już odpowiedzieć Jutrzence po tym jak przedstawiła się ona, jednak w jednym momencie biała suczka cała zesztywniała w zaskoczeniu, gdy przed samcem który obudził się jako trzeci z ziemi wyłonił się ten dziwny... twór. Czarne, smoliste palce tej upiornej dłoni powędrowała w stronę psa, będąc jakby obrazem żywcem wyjętym z horroru. Hentala w niedowierzaniu mrugnęła, w tym samym czasie wciągając powietrze nosem, jakby sprawdzając, czy to rzeczywiście się dzieje. Rozgrywająca się przed nią scena wydawała się tak absurdalnie nierealna, że jej umysł odmawiał przyjęcia jej do wiadomości. Jednak tam gdzie umysł zawodzi, zwykle odzywa się znacznie bardziej prymitywna część osobowości, powszechnie znana instynktem. A ona, mimo że po zaniku pamięci nie była tego świadoma, posiadała instynkt psa pasterskiego, przekazywany z pokolenia na pokolenie przez jej czystokrwistych przodków. Instynkt, który nakazywał jej bronić towarzyszy przed niebezpieczeństwami. Teraz zaś jej towarzyszami stały się właśnie te psy, nie pamiętała innego życia.
Może nie było to zbyt rozważne, jednak skomplikowane procesy myślowe w mózgu suczki w tej sytuacji zwyczajnie się zatrzymały. Nie minęła chwila zanim białofutra otrząsnęła się z oszołomienia i nie zważając na tajemniczą naturę tego zagrożenia dała susa w kierunku łapy, wymierzając odległość tak żeby wylądować jeszcze przed obszarem osypującego się piasku, po czym zarzuciła łbem by złapać tę dziwną rękę kłami pod nadgarstkiem, zaciskając szczęki tak mocno jak potrafiła, jednocześnie szarpiąc łbem do tyłu, mając na celu odebranie tej ręce zdolności ruchowych, jeśli nie odgryzienie jej od czegokolwiek do czego była przytwierdzona...

Smutne, że wszyscy prócz niego się przedstawili. Acz bardziej zasmucający był fakt, że nie uzyskał odpowiedzi na żadne ze swoich pytań. A przecież tyle ich zadał! A odpowiedź na jedno z nich byłaby bardzo przydatna, gdyż można by było z niej wywnioskować pozostałe. Pomijając coś tak zasmucającego, postanowił podejść bliżej do istot, z którymi to teoretycznie rozmawiał. Ale wiadomo, że im bardziej na czymś zależy tym bardziej to nie wychodzi. Tak i teraz na jego drodze pojawiła się dziura i jakby tego było mało, wypełzła z niej czarna, czteropalczasta ręka. Od kiedy to ręce pojawiają się tak nagle? I to w dodatku taka ciemnej barwy? Znaczy nie, żeby Kukuruz był uprzedzony do czarnych, ale mimo wszystko... bez różnicy. Niemniej dłoń chyżo zmierzała w jego stronę. Co zrobiłby jakikolwiek inny osobnik na jego miejscu? Uskoczyłby w bok. Co zrobił pseudoaussie? Oczywiście przypuścił zębami atak na przeciwnika. Poodgryzać wszystkie palce!

Zanim suczka zdążyła dalej pogrążyć się w myślach co to u diaska właściwie jest, po tym jak kwestia niezdolności do odpowiedniego wyliczenia dystansu sprawiła że nie dosięgła swymi kłami czarnego łapska, jej czuły słuch wychwycił obsypywanie się piasku po jej lewej stronie, sygnalizując poznane już zjawisko, oznaczające pojawienie się drugiej dziwnej ręki. Tym razem jej reakcja nie była spowolniona kompletnym zaskoczeniem i dezorientacją której doznała za pierwszym razem. Gdy tylko kątem oka zobaczyła że ręka próbuje sięgać w jej stronę, pospiesznie obróciła się tak, by móc pochwycić ją w pysk za sam nadgarstek, zacisnąć mocno szczęki i zacząć mocno szarpać, z zamiarem oderwania dłoni od tej wystającej z piasku kończyny, licząc że to powinno ją unieszkodliwić. Oczywiście nie wiedziała, ani nie rozważała nawet czy na drugim końcu dziwacznej ręki jest jakiś równie paskudny stwór, jedyne co się dla niej liczyło, to pozbyć się zagrożenia takiego, jakim je widziała.

Zaskakujące. Toć trzymał mocno zębami wredny paluch wrednej ręki, a ta mimo wszystko wyślizgnęła mu się spomiędzy szczęk! Co prawda nie miał tak mocnego chwytu jak owczarek niemiecki, ale już był po tym głupim etapie mlecznych kiełków, które na wiele się nie zdawały. Czy zdawało mu się, czy też czarna dłoń, jakkolwiek absurdalnie by to nie brzmiało, chciała złapać oddech czy prościej mówiąc - odpoczywała? Nie dane mu było jedna dłużej rozważać tego faktu, gdyż ta przypuściła atak na jego osobę. Momentalnie uchylił się przed zdradzieckimi paluchami, a sekundę później sam zaatakował rękę próbując przednimi łapkami przygwoździć dłoń do podłoża.

Pomachała chwilę głową na boki, próbując wyrwać się z sideł szoku. Co się właściwie działo? Jej towarzysze walczyli przed chwilą z dwoma czarnymi łapami, a w tej oto chwili stoi przed nimi spalona małpa? Nieważne, czy to bezpieczne, czy nie. To z całą pewnością było fascynujące! Długim susem do przodu dostała się obok Hentali, z zaciekawieniem patrząc na to dziwne stworzenie. Wcześniej same dłonie wydawały się złowrogie, ale teraz Lav nie czuła się jakoś specjalnie zagrożona. Schyliła łeb patrząc w górę na pysk "małpy". Lekko zamachała ogonem na boki, jakby chcąc sprawdzić jej reakcję. Była jednak gotowa do skoku w bok, gdyby się myliła co do nastawienia obcego. W myślach miała tysiąc pomysłów na to, czym może być ów stworzenie. Może to szczątki żyjącej tu przed wiekami kreatury? A może to mityczne zwierze? Może tutejszy bożek? Zagubione dziecko dziwnego gatunku? Lav zdecydowanie chciała dowiedzieć się, o co chodzi. Dlaczego wcześniej stała jak kołek? Jak mogła być tak głupia.

Cóż, jedno biała suczka mogła stwierdzić - czymkolwiek było to stworzenie, nie było jadalne. Śmierdziało spalenizną, smakowało równie źle. Zdziwiło ją jednak, że ręka nijak nie próbowała walczyć. Lecz nagle, tak jakby, zaczęła ciągnąć w stronę dziury, albo, jak się później okazało - próbowała się podciągnąć używając dwóch psów jako punktów oparcia. Sprzed suczki wyłoniła się czarna kreatura, nie będąca już tylko dwoma wyjętymi z kontekstu kończynami, lecz czymś człekokształtnym co potwornie cuchnęło. Zaskoczona i zdziwiona, Hentala rozluźniła uścisk szczęk, co z pewnością znacznie ułatwiło kreaturze wyrwanie ręki z jej pyska. Suczka przekręciła łeb na bok, lustrując wzrokiem stworzenie, jedynie na chwilę odwracając wzrok, kiedy Lavien doskoczyła do jej boku, by też przyjrzeć się dziwnemu stwrowi. Co prawda wiedza białofutrej, która idąc wstecz kończyła się na momencie w którym suczka otworzyła ślepia na plaży, nie zanotowała niczego specjalnie nienaturalnego w woni spalenizny ani braku oczu u niewątpliwie żyjącego stworzenia, jak by to zapewne uczynił umysł istoty która nie doznała całkowitego zaniku pamięci. Można powiedzieć, że miała czystą kartę doświadczeń życiowych, więc przyjęła istnienie stworzenia jako coś naturalnego - dziwne, aczkolwiek zwykłe zwierzę. Które w dodatku nie wydawało się tak agresywne, jak się wcześniej wydawało. A co jeśli po prostu szukało czegokolwiek żeby się złapać i wyjść spod piachu?
Robiąc krok do przodu, suczka zbliżyła się jeszcze trochę do stworzenia i wyciągnęła szyję, by lekko szturchnąć nosem rękę stwora, starając się ignorować gryzący zapach spalenizny. Chciała zobaczyć jak ten zareaguje, teraz już zupełnie spokojna. Jej ogon wahał się miarowo z boku na bok, co prawda za wolno żeby uznać to za podekscytowane merdanie, ale po suczce nie było już można zobaczyć ani krztyny agresji...

Próbował przycisnąć łapkami rękę do podłoża, nie udało się, ta uskoczyła przed nim i co gorsza sama go pochwyciła! Przerażenie odbiło się na białym pyszczku. A co jeśli czarne zmiażdży mu kończynę? Albo oderwie mu ją? Niestety Kukuruz nie posiada zdolności jak niektórzy i łapa by mu nie odrosła. Ale prócz tego, że palce mocniej zacisnęły się, by się przypadkiem nie wyślizgnął z uścisku, nie odczuł większego dyskomfortu. Znaczy takiego spowodowanego bólem, bo sama sytuacja bycia unieruchomionym częściowo do najprzyjemniejszych nie należała. Nagle poczuł jakoby był przyciskany do podłoża, a jak się okazało - właściciel rąk postanowił użyć psów jako czegoś do dźwignięcia się spod piasku. Gdy tylko zyskał ku temu sposobność, odskoczył od stworzenia poza zasięg dłoni i dopiero wtedy postanowił się mu przyjrzeć.
Czarne wyglądało źle. Wywoływało swym wyglądem grymas obrzydzenia na pysku Kukurydzy, który stał się jeszcze wyraźniejszy, gdy do czarnego nosa dotarł smród stwora. Nie potrafił określić co to. Był jednak przekonany, że było to inne od psów. A inne było potencjalnie niebezpieczne. Szczególnie, gdy było większe od aussie. I wcześniej zaatakowało przecież! Dlatego też nie pojmował reakcji towarzyszek. Otwarcie mordy i jęk, który się z niej wydobył, jakkolwiek żałosny, odebrał negatywnie. Jak wszelkie reakcje stworzenia, ale to już inna kwestia.
W każdym razie nie zważając na próby pokojowego kontaktu borderki i owczarki z Innym, młody zjeżył się i ruszył zaatakować czarne od frontu. Ot, skoczyć do gardła czy gdzie mu się uda, może spróbować przewrócić jakkolwiek lekki by nie był. Z pewnością nie rzucił się z zamiarem przytulenia.

Gdy stwór dotknął delikatnie jej pyska, potrafiła jakby wyczuć, że nie chce on jej skrzywdzić. Mimo że zmarszczyła lekko pysk od smrodu, nie dało się wyczuć w niej gniewu czy chociaż irytacji. W tym samym momencie jednak towarzyszący im samiec, najwyraźniej zbyt zdezorientowany, jak sądziła, aby zauważyć że stworzenie nie było wrogiem i tak na prawdę wcale nie próbowało ich na początku atakować, jak skojarzyła z racji tego, że przecież stwór nie zrobił im dotąd krzywdy, choć w wypadku samca Aussie, którego złapał za łapę, miał okazję.
-Co robisz!?- burknęła na samca, unosząc ogon ponad linię grzbietu, gdy ten przewrócił istotę, co najwyraźniej niezmiernie ją przestraszyło. Suczka dała susa, tak żeby znaleźć się przed psem, a właściwie pomiędzy nim, a istotą która uciekła i drapała się po ścianie zakątka, przerażona nagłym atakiem.
-Nie atakuj tego! to nie jest groźne. Boi się.- Powiedziała do psa, podniesionym głosem, który jednak przycichł pod koniec wypowiedzi. No niestety, nie miała na spalone stworzenie innego określenia niż to. W każdym razie, stwór wydawał jej się miły, nawet jeśli jego woń do przyjemnych nie należała. Z jakiegoś powodu nie chciała żeby Aussie zagryzł tego dziwnego zwierzaka.

Chybił.
Tak spory cel, tak blisko, nie uciekał, nie ruszał się gwałtownie. Wstyd, Kukuruz, haniebne chybienie to było. Jednakże, żeby nie było - udało mu się częściowo osiągnąć zamierzony cel, gdyż czarne przewróciło się od zahaczenia łapą. Aussie zdziwił się nieco, że tak nieporadny przeciwnik z Innego był, jednakże nie narzekał. Może nieco zachwiało to jego przekonaniem o zagrożeniu wynikającym z przebywania w pobliżu nieznajomego. Ale niewystarczająco mocno, by zaniechał prób likwidacji tamtego. Jak się okazało nie było to takie łatwe, gdyż spalone szybko podniosło się z piasku i pognało przed siebie, co jednocześnie ucieszyło i zdenerwowało Kukurydzę. Niby taki mały aussie, a jaki groźny! Ale z drugiej strony, czemu to dziwne uciekało? Nawet nie próbowało go zaatakować? Już chciał rzucić się w pogoń, gdy biała suczka wylądowała mu praktycznie na nosie. Ach tak, to ta co negatywnie zareagowała na jego działania względem stwora. Niemniej teraz ponownie się odezwała. Młody wydał z siebie dźwięk przypominający nieco prychnięcie.
- Nie jest groźne? Skąd ta pewność? Spotkałaś to kiedykolwiek?
Spytał, a zważywszy na odległość między nimi, podczas wypowiadania słów musiał zadzierać nieco głowę do góry. W zielonych oczach wyraźnie odbijała się aussiakowa upartość. Był całkowicie przekonany co do słuszności swych racji. Inne na pewno było złe, ale teraz udawało, próbowało przeciągnąć na swoją stronę owczarka i bordera. Dlatego nie czekając na odpowiedź na swoje pytania, spróbował wyminąć starszą i ruszyć za czarnym.

Jednak, jak tylko próbował dalej ruszyć, Biała ponownie zastąpiła mu drogę ze stanowczym spokojem.
-Nie jest. Pogryźliśmy to, a to nawet się nie broniło. Nie atakowało wtedy, chciało wyjść spod piachu.- Stwierdziła, patrząc się, ze względu na swoją wysokość siłą rzeczy lekko z góry, na samca Aussiego. Prawda jest taka, że po prostu miała takie przeczucie. Nie wyczuwała żadnej agresji od stwora i coś jej mówiło że nie jest wcale mniej zdezorientowany od nich. Kątem oka zerknęła jeszcze raz na stworzenie - jego nieporadne ruchy sprawiały wrażenie, jak gdyby jego obrażenia były gorsze niż kilka ran po kłach na dłoniach, w dodatku wydawał dźwięki które zdawały się wyrazem strachu czy smutku, nie złości. Może było chore i dlatego tak śmierdziało? Albo było osłabione od leżenia pod piaskiem. Nie miała właściwie zielonego pojęcia jak można się nie-celowo dostać pod piasek. Ani nie docierało do niej po co coś miałoby się samo zakopywać pod piaskiem, zwłaszcza tym przy wodzie, który irytująco przylegał do futra i drapał skórę...

Można by rzec, że warknął z irytacją, gdy starsza ponownie zastąpiła mu drogę, jednakże dźwięk, który wydobył się z jego gardła bardziej przypominał fuknięcie niż warkot. W każdym bądź razie ponownie zadarł łeb do góry z niejakim wyrzutem na pysku. Dlaczego tak bardzo zależało jej na tym, by nie atakował dziwnego?
- A czemu znalazło się pod piachem? Samo się nie zasypało przecież. Może to miało siedzieć pod piachem, a przez nas wydostało się na wolność i naszym obowiązkiem jest uniemożliwienie mu ucieczki z tego miejsca?
W sumie nie wiedział dlaczego inne znalazło się pod piaskiem, ale fakt, że biała tak tego broniła raczej dodatkowo upewniał go w przekonaniu, że może to być coś niebezpiecznego. Przecież szwajcarka podeszła do czarnego, prawda? I on jej dotknął. Pewnie dorzucił do tego jakieś magiczne zaklęcie i teraz żyła w przekonaniu, że musi mu pomagać! Absurdalne? Nie dla Kukurydzy. W jednej chwili, gdy przeniosła swoją uwagę na małpopodobne, aussie korzystając z okazji rzucił się pędem w stronę czarnego, a jeśli owczarek próbowałby znowu zastąpić mu drogę, nie zatrzymywałby się tak jak to teraz uczynił, tylko próbował znowu ją wyminąć, korzystając z faktu, że jest mniejszy i zwrotniejszy niż taki szwajcar.
Bo nie miał czasu na bezsensowne dyskusje, tak.